Vorige week donderdag sprak ik Ans tijdens een werkdrukscan.
Ans is leerkracht van groep 3.
En heel ervaren.
Ze draait al 25 jaar mee.
Tot voor kort altijd met veel plezier.
Maar de laatste tijd niet meer.
Er lijkt iets te ontbreken.
Maar Ans kan er de vinger niet opleggen.
‘Het voelt net alsof alles in mij tot stilstand is gekomen.
Als of het niet meer stroomt.
Ik doe mijn ding en dat gaat verder wel prima.
Maar ik lijk er niet meer van te genieten.
Dat vonkje dat ik normaal altijd had…
Mis ik nu.’
Ken jij dat gevoel van stromen?
Dat je het van binnen…
Voelt borrelen en bruisen.
Dat je vol nieuwe ideeën zit.
Die je het liefst direct zou willen uitvoeren.
Fijn voelt dat he?
Alles lijkt ineens moeiteloos te gaan.
En op je gezicht een prachtige glow en aanstekelijke glimlach.
Ans kende dat gevoel ook.
En was het ineens weg.
Ineens?
Bij een beetje doorvragen bleek dat toch niet ineens te zijn.
Er waren nogal wat dingen gebeurd in de afgelopen anderhalf jaar.
Zowel privé als op het werk.
Vervelende dingen.
Dingen die veel energie vroegen.
Een van die dingen was dat Ans moest veranderen van groep.
Ans is kleuterleerkracht in hart en nieren.
Maar daar was geen plek meer voor haar.
Ans moest hogerop.
Naar groep 3.
En vanaf dat moment…
Verloor Ans langzaam maar zeker haar glans.
Ze voelde zich in een keurslijf gedwongen.
Dat schoolse leren van groep 3 was niets voor Ans.
Ze hield van de kleuters.
Hun nieuwsgierigheid.
De thema’s en projecten.
De ruimte om daar zelf vorm aan te mogen geven.
Haar creativiteit te kunnen gebruiken.
Maar Ans liet zich niet kennen.
Dat was ook hoe Ans het in haar opvoeding had geleerd.
Niet klagen, maar dragen.
Altijd maar doorgaan.
Dus Ans deed haar ding.
Maar de passie die ze als kleuterleerkracht voelde…
Was verdwenen.
Ans dacht dat het iets tijdelijks zou zijn.
Dat het na de zomervakantie.
Met een nieuwe groep.
Vast beter zou gaan.
Maar niets is minder waar.
In de zomervakantie ontdekte ze pas.
Hoe moe ze was.
Een gevoel dat ze nog nooit eerder had gehad in de zomervakantie.
Normaal stond ze te trappelen om na die zes weken weer te mogen beginnen.
Ze had gehoopt dat de rust haar goed zou doen.
Dat ze haar energie en creativiteit weer terug zou vinden.
Maar helaas.
Ze kon zich in de zomervakantie nergens toe zetten.
Ze bleef de noodzakelijke voorbereidingen maar voor zich uit schuiven.
Uiteindelijk moest dat nog in de laatste week op donderdag en vrijdag.
‘Ach, als ik eenmaal weer aan het werk ben met de kinderen, zal ik me vast beter voelen.’
Maar de zondagnacht voor haar eerste werkdag sliep Ans slecht.
Ze kwam moeilijk in slaap.
En schrok meerdere keren wakker.
Met zware tegenzin ging ze aan het werk.
En nu zijn we twee weken verder
Het oude gevoel is nog steeds niet terug.
‘Wat gebeurt er als je nu niets doet Ans?’
‘Dan weet ik niet of ik het volhoud.
Ik ben bang dat ik dan halverwege het schooljaar compleet leeggezogen thuis zit.’
Terwijl ze dat laatste uitsprak, gleed er een traan over haar wang.
Ze wilde dit niet en ten diepste schaamde ze zich hier ook voor.
‘Het is net alsof ik faal.’
Ze zat vol oordelen over zichzelf.
‘En wat als dat niet hoeft?
Als ik je nu help om jouw glans weer terug te vinden?
Dat je het vanbinnen weer voelt bruisen.
Van top tot teen?’
Ans begint te lachen.
‘Kan dat?’
‘Tuurlijk kan dat.
Ik kan je daar met coaching verder in helpen.’
Ans wilde graag door mij gecoacht worden.
Maar vond het heel spannend om dit ter sprake te brengen bij haar directeur.
‘Ik heb mijn budget voor nascholing al ingezet dit schooljaar.
Hij ziet me aankomen…’
Ans is heel goed in het invullen voor een ander.
‘Hoe weet je dat dit zijn reactie zal zijn?
Heb jij hem eerder al een dergelijke vraag gesteld?’
Ans begint te lachen.
Ze beseft dat ze het zichzelf vooral enorm lastig maakt.
En besluit het gesprek aan te gaan met haar directeur.
En met positief resultaat.
Ans mag een coachtraject bij me volgen.
Na dit gesprek vertelde ze me:
‘Ik zag zo vreselijk op tegen een gesprek met mijn directeur.
Ik was bang dat hij me ook als zwak zou zien als ik bij hem zou neerleggen hoe ik me nu voel.
Maar eigenlijk was hij heel erg blij dat ik het heb gedaan.
Nu kunnen we tijdig ingrijpen en hopelijk voorkomen dat ik straks opgebrand thuiszit.
Alleen al door het feit dat ik dit heb gedaan…
Het gesprek ben aangegaan met mijn leidinggevende.
En dat ik toestemming heb om gecoacht te worden.
Voel ik het vanbinnen alweer een heel klein beetje stromen.
Ik weet dat Ans niet de enige is die er vreselijk tegenop ziet om met haar leidinggevende in gesprek te gaan.
Om het te hebben over haar ware gevoelens.
Zich even niet groter voor te doen.
Dan dat ze zich op dit moment voelt.
Met alle emoties die daarbij horen.
De meeste leerkrachten zijn bang voor de reacties en oordelen van hun leidinggevende.
‘Ik modder nog wel even zelf door.
Het zal vast wel weer eens beter gaan.’
Dat liever dan het stempel ‘zwak’ op je voorhoofd.
Ik snap dat het ontzettend eng is om zo’n gesprek te voeren.
Toch weet ik van mijn klanten die wel het gesprek met hun leidinggevende zijn aan gegaan, dat het altijd heel positief is ontvangen.
Dat leidinggevenden blij zijn te weten wat er bij je speelt.
En dat er nu tijdig actie op ondernomen kan worden.
En dat er ruimte is voor persoonlijke coaching en training.
Zodat langdurige uitval voorkomen kan worden.
Voel jij je op dit moment net zoals Ans?
Houd jezelf dan niet langer groter dan dat je je nu voelt.
Blijf niet langer ongelukkig in je eentje doormodderen.
Hopend op de dag dat alles anders zal zijn.
Ga het gesprek met je leidinggevende aan.
Durf je kwetsbaar op te stellen.
En zoek samen met hem of haar naar oplossingen om met dit gevoel aan de slag te kunnen.
En mocht je daar hulp bij nodig hebben, dan weet je me voor training en coaching te vinden 😉
En het is mijn grootste missie om leerkrachten van werkdruk naar werkgeluk te helpen, door middel van het delen van tips, training en coaching.